Gast schrijver Sofie Sergeant, VU Universiteit en Disability Studies in Nederland
Ik schrijf dit aan de tafel in de woonkamer.
Bij mij zit mijn jongste dochter met een blaadje staartdelingen. Ze was in het begin van de week in haar eigen kamer beginnen werken maar zoekt nu mijn gezelschap op: “Ik wil niet de hele tijd alleen zijn.”
Ik hoor verhalen over locaties waar mensen zorg ontvangen. Mensen die niet begrijpen waarom alles anders is. Daar is paniek, angst, agressie en ook eenzaamheid. Ik had kunnen schrijven over COVID-19 en hoe dit kwetsbare mensen, mensen met een beperking of chronische ziekte erger treft. Maar ik wil iets anders schrijven, een andere kant van het verhaal delen.
Ik heb net gesproken met mijn collega Henriëtte Sandvoort. We hebben ongeveer anderhalf uur gebeld met elkaar. Henriëtte werkt voor de LFB, een organisatie van en voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Nu werkt ze van thuis uit: “Het gaat vrij goed met me. Ik merk dat ik best gewend ben om alleen te zijn. En ik heb gelukkig de nodige discipline om thuis te werken.”
Jacqueline Kool schrijft me in een mailtje: “Mijn zus en ik, we praatten er ook over deze week. Wij zijn gewend om angst in de ogen te kijken en er niet voor weg te duiken… ik begrijp de angst van anderen en snap ook dat die zich vertaalt in hamsteren bij voorbeeld, om maar het gevoel van controle te hebben. En ik hoop dat mensen “het beest in de vuile ogen durven kijken”, zoals Karin Spaink dat ooit noemde. Want uiteindelijk wordt iedere angst dan hanteerbaarder op een of andere manier. En vooral: Ga schuilen bij elkaar, al is het digitaal en op afstand.”
Het is fijn om contact te hebben. Ik zeg hen dat ik van plan ben dit stukje te schrijven. “Goed idee”, maar Henriëtte voegt toe: “Schrijf niet te zielig. Want dat ben ik niet.”
Dit virus treft ons, allemaal. De angst die gezonde mensen nu ervaren is voor mensen met een beperking vaak niet zo onbekend. Ervaringsdeskundigen, mensen met een beperking en hun families zeggen mij dat dit niet zo nieuw is voor hen:
Ervaring met onzekerheid.
Moeten wachten.
Omgaan met verveling.
Bang voor ziekte en pijn.
Angst voor de toekomst.
Ongerust over familie.
Bovenstaand lijstje: dit zijn grote woorden en ik voel ze ook bij mezelf nu. Ik mis zoveel kleine en grote, onnozele en minder onnozele dingen. Ik mis de babbels in de winkel, koffietje drinken bij een vriendin, naar de film, feestje organiseren, reis plannen, mijn dochter naar karate brengen, het wit wijntje met andere mama’s, werken in de trein, iets plannen en ervan uitgaan dat het gaat gebeuren.
Ik eindig graag met de woorden van Henriëtte: “We moeten elkaar steunen en troosten, zodat niemand van ons zich alleen hoeft te voelen. En na dit Coronagebeuren nooit meer vergeten dat we allemaal gewoon mensen zijn.”